Vandaag is het een jaar geleden dat mijn lieve vader overleed.
Gelukkig waren mijn moeder en ik bij hem tot zijn laatste moment-heel bijzonder.
Hij voelde zich altijd niet zo belangrijk met zijn geringe opleiding, zonder schooldiploma's;(maar hij had WEL 30 jaar een dierenwinkel!)
Hij heeft mij echter iets gegeven wat voor mij nu heel belangrijk is;de liefde voor de natuur, het genieten van de stilte, de vogelzang, en tevredenheid met de kleine dingen....
Gisteren gebeurde er iets bijzonders;
Ik ging op de koffie bij mijn moeder en nam mij voor een bosje sneeuwklokjes mee te nemen om in het vaasje bij t portret van mijn vader te zetten;Hij genoot altijd zo van mijn verhalen over de tuin en de polder.
"Groeien de sneeuwklokjes al? Heb je al een kievit gehoord?"
Helaas vergat ik het en fietste al halverwege langs de vaart.
He, zei ik in gedachten tegen mijn vader ," Ik ben je sneeuwklokjes vergeten !"
En ik keek rond of ik nog in t gras iets van madeliefjes of een paardebloem zag; maar niets te zien.
"Nou," zei ik weer: " Als je nog sneeuwklokjes wil; dan moet je r zelf voor zorgen hoor!"
En ik reed de bocht van t fietspad om en wat stonden daar in t gras langs t fietspad ?
Sneeuwklokjes!!!!niet in een tuintje, maar gewoon in t gras.
Dank je PAP,
en ik plukte een bosje voor in t vaasje!
